ROMMEL: The Trail of the Fox to nowa, najbardziej znana na świecie biografia Rommla. Feldmarszałek Rommel został opisany jako jeden z dziesięciu największych dowódców wojskowych wszech czasów. Jest to pierwsza biografia tego charyzmatycznego przywódcy, która opiera się niemal wyłącznie na oryginalnych zapisach z tego okresu.
Wyczerpujące badania Davida Irvinga doprowadziły go do zakurzonej teczki personalnej młodego Rommla – który ubiegał się o stopnie wojskowe i został przez niego odrzucony; do dawno zaginionych pamiętników Rommla, pisanych dzień po dniu przez kaprala i opisujących dwa doniosłe lata jego triumfów i porażek w Afryce Północnej, a także do licznych innych prywatnych dokumentów.
Z nich wyłania się obraz zarówno wybitnego żołnierza i dowódcy wojskowego, którego geniusz taktyczny, błyskotliwość na polu bitwy i niezwykłe wyczyny zachwyciły cały świat, jak i obrazu zwykłego człowieka – Rommla jako męża i ojca.
494 strony.
[email protected] –
Odkryłem pana Davida Irvinga w latach 80., kiedy przeczytałem jego dwutomową „Wojnę Hitlera”. Po tej lekturze byłem uzależniony. Następnie znalazłem „Zniszczenie Drezna”, co pomogło mi lepiej docenić to, co się tam wydarzyło, gdy byłem studentem na wymianie i miałem okazję tam pojechać. Potem zająłem się Rommlem. Co za książka. Pan Irving, na swoje usprawiedliwienie, przedstawia to, co dobre, i to, co nie tak dobre, nie ma w tym nic powstrzymującego ani osładzającego. Jest to proste i dobrze sformułowane. Mój 13-letni syn teraz to czyta. W listopadzie ubiegłego roku, będąc w księgarni na lotnisku, znalazłem pojedynczy egzemplarz książki Daniela Allena Butlera „FIELD MARSHAL-The Life and Death of Erwin Rommel”. Autor oddaje hołd panu Irvingowi za pomoc i dostarczenie mu informacji i szczerze mówiąc, uważam, że to dobra lektura. ALE zacząłbym od książki pana Irvinga. To świetna lektura, ma w sobie posmak „jesteś tam”. Gorąco polecam.
[email protected] –
The Trail of the Fox Davida Irvinga to najlepsza praca o Rommlu, jaka kiedykolwiek powstała. Chciałbym wiedzieć o tej pracy dekady temu i wcześniej zdobyć tę perspektywę i tę wiedzę. Okoliczności związane z zaangażowaniem Rommla w zamach na życie Hitlera, który jest najbardziej spekulowanym aspektem życia Rommla, i to, w jaki sposób Gestapo uwierzyło, że Rommel był w to zamieszany, nie zostały wyjaśnione w większości historiografii na temat Rommla. Irving najskuteczniej składa w całość to, co naprawdę się wydarzyło.
Ta książka ma wiele zalet, z których największą jest prawdopodobnie fakt, że Irving miał dostęp do pamiętnika Rommla i wielu jego listów, na których przeglądanie uzyskał zgodę rodziny. Inne przedmioty znalazł w zbiorach w Stanach Zjednoczonych, Anglii i Niemczech. Ponieważ pracował nad nią w latach 70., mógł również przeprowadzić wywiady z wieloma niemieckimi oficerami, którzy jeszcze żyli, znali Rommla i służyli z nim. Cała praca jest sposobem, w jaki powinny być prowadzone badania historyczne; całkowicie polega na materiale źródłowym i ignoruje źródła wtórne, które często wykorzystują domysły lub po prostu powtarzają nieprawidłowe narracje z wcześniejszych książek. Każde źródło pochodzi od ludzi, którzy walczyli w wojnie; oficerów niemieckich, włoskich, brytyjskich, francuskich i amerykańskich, którzy brali udział w tych kampaniach i albo osobiście obserwowali Rommla, albo byli głównymi uczestnikami, takimi jak Eisenhower, Churchill, Goebbels itp.
Większość pisarzy, którzy poruszali temat Rommla, zazwyczaj maluje obraz geniusza, który ostatecznie przegrał w Afryce Północnej z powodu ingerencji Hitlera i rozczarowania włoskimi sojusznikami. To były czynniki, ale Irving pokazuje, że niektóre problemy, na jakie natknął się Rommel, były w pewnym stopniu jego własnym dziełem i odbijały się na nim w kluczowych momentach. Rommel miał wiele wielkich zalet, ale były aspekty jego osobowości, które czasami stanowiły problem, a Irving ilustruje niektóre z nich. Prawdziwy Rommel, jak pokazuje Irving, był wspaniały, gdy potrafił wypracować zwycięstwo i na nim budować, ale jego słabością było to, że jego perspektywa i pewność siebie zdecydowanie spadły, gdy stanął w obliczu porażki, takiej jak El Alamein.
Rommel szybko awansował w Wehrmachcie, ponieważ wcześnie ściśle współpracował z Hitlerem i wykorzystał ten raport z niemieckim dowódcą naczelnym, aby uzyskać dowództwo nad dywizją czołgów podczas inwazji na Francję. Był ambitnym człowiekiem, który chciał dokonać wielkich rzeczy i nie miał problemu z proszeniem o to, czego chciał. Rommel był piechurem i nie miał doświadczenia z czołgami, ale zabrał się za broń jak naturalny człowiek i wykorzystał swoje mistrzostwo w oszustwie, a także swój upór w dążeniu do przygód, aby popchnąć swoje jednostki do błyskawicznego osiągnięcia we Francji. Jedną z jego najskuteczniejszych taktyk było oszukanie wielu francuskich jednostek, aby się poddały. Gdy przekroczył Mozę i przebił się przez Francuzów pod Sedanem, popędził swoje jednostki jak szalony głęboko na tyły i złapał wiele francuskich jednostek w nastawieniu niedowierzania, że niemieckie wojska mogą być na górze. Hitler był należycie pod wrażeniem Rommla we Francji i ten występ zapewnił mu Afrika Korps.
W Afryce Rommel przyjął agresywne nastawienie do ruchu w tempie, z którym Brytyjczycy nie mogli sobie natychmiast poradzić. Na początku współpracował również całkiem dobrze z Włochami, a ich wojska pokochały Rommla tak samo jak niemieccy żołnierze. Jego zwycięstwa nadeszły szybko, gdy naciskał na Afrika Corps, pomimo problemów logistycznych, z którymi się zmagał. Jego legenda rosła, wkrótce stał się ulubieńcem Hitlera i równie szanowanym przez przeciwników. Następnie uderzył w swój pierwszy mur w Tobruku, gdy jego wojska osiągnęły punkt kulminacyjny taktyki, a siły, których mógł użyć, aby przebić się przez obwód, nie były wystarczająco silne ani wystarczająco dobrze wspierane, aby się przebić. Wszyscy dowódcy odradzali mu to, ale i tak próbował to wymusić i został odparty. Kilka miesięcy później, gdy nowy angielski dowódca próbował odwrócić sytuację na niekorzyść Rommla, druga szansa Rommla na zdobycie Tobruku pojawiła się sama. Po rozbiciu brytyjskiej kontrofensywy Rommel zdobył Tobruk i osiągnął szczyt swojej kariery.
Ponownie próbował wykombinować kolejny podbój i zdobyć Egipt, ponieważ Irving daje czytelnikowi pełną relację z niektórych strategicznych pomysłów Rommla w tym momencie, które są niezwykle fascynujące. Rommel jest oczywiście odpychany, co rozpoczyna spadek jego postawy i perspektywy. Irving przytacza wiele źródeł, aby opisać prawdziwego Rommla. Prawdziwe obserwacje i opinie wielkich umysłów wojny, myśli obu stron na temat tego, co się z nim działo.
Rommel był innym człowiekiem po Afryce, ale Hitler nadal chciał, aby w jakiś sposób powrócił i powierzył mu dowodzenie taktyczne nad wybrzeżem Francji w ramach przygotowań do inwazji aliantów. Kiedy nadeszła, Rommel pokazał cały swój dawny zapał i całkowite poświęcenie, aby kontynuować i próbować powstrzymać falę. Irving pokazuje, że jego praca nad utrzymaniem aliantów na przyczółku tak długo, jak to robił, była nie lada wyczynem.
[email protected] –
The Trail of the Fox Davida Irvinga to najlepsza praca o Rommlu, jaka kiedykolwiek powstała. Chciałbym wiedzieć o tej pracy dekady temu i wcześniej zdobyć tę perspektywę i tę wiedzę. Okoliczności związane z zaangażowaniem Rommla w zamach na życie Hitlera, który jest najbardziej spekulowanym aspektem życia Rommla, i to, w jaki sposób Gestapo uwierzyło, że Rommel był w to zamieszany, nie zostały wyjaśnione w większości historiografii na temat Rommla. Irving najskuteczniej składa w całość to, co naprawdę się wydarzyło.
Ta książka ma wiele zalet, z których największą jest prawdopodobnie fakt, że Irving miał dostęp do pamiętnika Rommla i wielu jego listów, na których przeglądanie uzyskał zgodę rodziny. Inne przedmioty znalazł w zbiorach w Stanach Zjednoczonych, Anglii i Niemczech. Ponieważ pracował nad nią w latach 70., mógł również przeprowadzić wywiady z wieloma niemieckimi oficerami, którzy jeszcze żyli, znali Rommla i służyli z nim. Cała praca jest sposobem, w jaki powinny być prowadzone badania historyczne; całkowicie polega na materiale źródłowym i ignoruje źródła wtórne, które często wykorzystują domysły lub po prostu powtarzają nieprawidłowe narracje z wcześniejszych książek. Każde źródło pochodzi od ludzi, którzy walczyli w wojnie; oficerów niemieckich, włoskich, brytyjskich, francuskich i amerykańskich, którzy brali udział w tych kampaniach i albo osobiście obserwowali Rommla, albo byli głównymi uczestnikami, takimi jak Eisenhower, Churchill, Goebbels itp.
Większość pisarzy, którzy poruszali temat Rommla, zazwyczaj maluje obraz geniusza, który ostatecznie przegrał w Afryce Północnej z powodu ingerencji Hitlera i rozczarowania włoskimi sojusznikami. To były czynniki, ale Irving pokazuje, że niektóre problemy, na jakie natknął się Rommel, były w pewnym stopniu jego własnym dziełem i odbijały się na nim w kluczowych momentach. Rommel miał wiele wielkich zalet, ale były aspekty jego osobowości, które czasami stanowiły problem, a Irving ilustruje niektóre z nich. Prawdziwy Rommel, jak pokazuje Irving, był wspaniały, gdy potrafił wypracować zwycięstwo i na nim budować, ale jego słabością było to, że jego perspektywa i pewność siebie zdecydowanie spadły, gdy stanął w obliczu porażki, takiej jak El Alamein.
Rommel szybko awansował w Wehrmachcie, ponieważ wcześnie ściśle współpracował z Hitlerem i wykorzystał ten raport z niemieckim dowódcą naczelnym, aby uzyskać dowództwo nad dywizją czołgów podczas inwazji na Francję. Był człowiekiem ambitnym, który chciał wielkich rzeczy i nie miał problemu z proszeniem o to, czego chciał. Rommel był piechurem i nie miał doświadczenia z czołgami, ale wziął się do broni jak naturalny człowiek i wykorzystał swoje mistrzostwo w oszustwie, a także swój upór w dążeniu do przygód, aby popchnąć swoje jednostki do błyskawicznego osiągnięcia we Francji. Jedną z jego najskuteczniejszych taktyk było oszukanie wielu francuskich jednostek, aby się poddały. Gdy przekroczył Mozę i przebił się przez Francuzów pod Sedanem, popędził swoje jednostki jak szalony głęboko na tyły i złapał wiele francuskich jednostek w nastawieniu niedowierzania, że niemieckie wojska mogą być na górze. Hitler był należycie pod wrażeniem Rommla we Francji i ten występ zapewnił mu Afrika Korps.
W Afryce Rommel przyjął agresywne nastawienie do ruchu w tempie, z którym Brytyjczycy nie mogli sobie natychmiast poradzić. Na początku współpracował również całkiem dobrze z Włochami, a ich wojska pokochały Rommla tak samo jak niemieccy żołnierze. Jego zwycięstwa nadeszły szybko, gdy naciskał na Afrika Corps, pomimo problemów logistycznych, z którymi się zmagał. Jego legenda rosła, wkrótce stał się ulubieńcem Hitlera i równie szanowanym przez przeciwników. Następnie uderzył w swój pierwszy mur w Tobruku, gdy jego wojska osiągnęły punkt kulminacyjny taktyki, a siły, których mógł użyć, aby przebić się przez obwód, nie były wystarczająco silne ani wystarczająco dobrze wspierane, aby się przebić. Wszyscy dowódcy odradzali mu to, ale i tak próbował to wymusić i został odparty. Kilka miesięcy później, gdy nowy angielski dowódca próbował odwrócić sytuację na niekorzyść Rommla, druga szansa Rommla na zdobycie Tobruku pojawiła się sama. Po rozbiciu brytyjskiej kontrofensywy Rommel zdobył Tobruk i osiągnął szczyt swojej kariery.
Ponownie próbował wykombinować kolejny podbój i zdobyć Egipt, ponieważ Irving daje czytelnikowi pełną relację z niektórych strategicznych pomysłów Rommla w tym momencie, które są niezwykle fascynujące. Rommel jest oczywiście odpychany, co rozpoczyna spadek jego postawy i perspektywy. Irving przytacza wiele źródeł, aby opisać prawdziwego Rommla. Prawdziwe obserwacje i opinie wielkich umysłów wojny, myśli obu stron na temat tego, co się z nim działo.
Rommel był odmienionym człowiekiem po Afryce, ale Hitler nadal chciał, aby w jakiś sposób powrócił i powierzył mu dowodzenie taktyczne nad wybrzeżem Francji w ramach przygotowań do inwazji aliantów. Kiedy nadeszła, Rommel pokazał cały swój dawny zapał i całkowite poświęcenie, aby kontynuować i próbować powstrzymać falę. Irving pokazuje, że jego praca nad utrzymaniem aliantów na przyczółku tak długo, jak to robił, była nie lada wyczynem. Z czego
[email protected] –
Fenomenalna książka! Bardzo przyjemna lektura. Od początku kariery wojskowej Rommla do jego tragicznego końca, ta książka obejmuje wszystko. Absolutnie, oszałamiające, jak decyzja o zmianie szefa sztabu (Gause), z powodu niechęci jego żony do żony Gause'a, ostatecznie miała tak wiele reperkusji w Normandii i ostatecznie kosztowała Rommla życie. Po prostu zbrodnia, że zdrajca taki jak Speidel mógł chodzić wolno, podczas gdy Rommel spotkał swój niespodziewany koniec. Gorąco polecam!
Stephen O'Connell (zweryfikowany) –
„Rommel: The Trail of the Fox” to znakomita książka, która opisuje karierę wojskową Erwina Rommla, a także jego życie prywatne, aż do jego śmierci w 1944 roku. Obszerne badania Davida Irvinga i wywiady ze źródłami dostarczającymi relacji z pierwszej ręki sprawiają, że jest to interesująca i bardzo pouczająca biografia.