Wojna między generałami to jedna z największych nieopowiedzianych historii naszych czasów – opowieść o małej grupie generałów, którym powierzono historyczne zadanie: inwazję i wyzwolenie okupowanej przez nazistów Europy. Mieli walczyć z Niemcami, ale niektóre z ich najzacieklejszych bitew toczyli między sobą.
W centrum uwagi znajdował się Naczelny Dowódca, Dwight D. Eisenhower – szczery, niezdecydowany, zdesperowany, by utrzymać Sojusz w całości. Przeciwko niemu stał feldmarszałek Bernard Montgomery, który nieustannie dążył do zdobycia autorytetu. Przeciwko nim obu protestowali inni – skandaliczny Patton, uparty Bradley, „baronowie bombowców” tacy jak Spaatz, Vandenberg i „Butcher” Harris oraz Trafford Leigh-Mallory.
Po wojnie nastąpiło zatuszowanie. Dopiero gdy David Irving rozpoczął swoje badania, cała prawda wyszła na jaw. Wśród jego nieoczekiwanych odkryć znalazł się niegodziwie szczery pamiętnik nieznanego generała, który był „oczami i uszami” Eisenhowera. Dzięki temu i innym prywatnym relacjom widzimy wojnę taką, jaką przeżyli ją generałowie – kłócący się o przywileje i preferencje, zabierający ze sobą kochanki na pole bitwy, a także rewelacje na temat generała Pattona, które zdumiewają.
Są też inne niespodzianki – stosowanie tortur przez generała de Gaulle’a wobec jego francuskich towarzyszy jest jedną z nich, a wyraźna próba pozbycia się go przez aliantów jest inną. Ta książka to historia dowodzenia. Pokazuje, jak ambicje i osobowości ludzi na szczycie wpływają na przebieg wojny i życie zwykłych śmiertelników na polu bitwy.
- Bezprecedensowy wgląd: Oferuje wyjątkową perspektywę na Naczelne Dowództwo Aliantów, opartą na ekskluzywnym dostępie do prywatnej korespondencji i pamiętników najwyższych rangą generałów.
- Uznanie krytyków: Od czasu pierwszej publikacji Wojna między generałami została doceniona za znakomitą narrację i stała się podstawą dla historyków zajmujących się II wojną światową.
- Intrygujące rewelacje: Książka odsłania strategiczne spory i konflikty osobowości, które wpływały na relacje między najwyższymi dowódcami wojskowymi aliantów.
- Kompleksowe ubezpieczenie: 456 stron szczegółowej analizy historycznej, uzupełnionej rzadkimi fotografiami i dokumentami.
Recenzje czytelników: Czytelnicy chwalą ją za angażujący styl pisania i głębię historycznych spostrzeżeń. Wojna między generałami została opisana jako dzieło łączące emocje thrillera z rygorem badań naukowych. Recenzenci chwalą umiejętność Irvinga ożywiania historii, oferując nowe perspektywy na strategiczne decyzje i interpersonalne relacje, które ukształtowały przebieg II wojny światowej.
Wojna między generałami ma 456 stron.
GSB –
Książka Davida Irvinga „Wojna między generałami” koncentruje się na osobistych rywalizacjach, strategicznych sporach, konfliktach narodowych i innych siłach, które zagrażały dowództwu aliantów od wewnątrz.
Styl pisania Irvinga jest znakomity, z tempem i szczegółami powieści sensacyjnej oraz faktami i spostrzeżeniami prawdziwej historii. Dlaczego więcej historyków nie może pisać w ten sposób?
Najpoważniejszy spór aliantów dotyczył „strategii szerokiego frontu” Eisenhowera, w ramach której siły anglo-amerykańskie miały przemieszczać się przez duże sektory Francji w ostatecznym ataku na Niemcy w porównaniu z „pełnokrwistym natarciem” Montgomery’ego, w ramach którego ogromna armia aliancka miała maszerować wąską osią bezpośrednio do Doliny Ruhry, aby zdobyć i zniszczyć przemysłowy region Niemiec.
Ten szeroki front kontra krwawy atak wynikał z narodowych potrzeb każdego dowódcy. Montgomery wiedział, że Imperium Brytyjskie balansuje na krawędzi bankructwa i ma ostatnie rezerwy siły roboczej. Szybkie zwycięstwo w Europie ocaliłoby Imperium.
Eisenhower chciał utrzymać koalicję anglo-amerykańską i realizować strategię niskiego ryzyka stopniowego postępu na całym froncie zachodnim. Eisenhower chciał również zachować autonomię amerykańskich dowódców, takich jak George S. Patton. Ostatecznie Ike zdecydował, że Ameryka, główny dostawca ludzi, materiałów i pieniędzy, będzie podejmować decyzje strategiczne.
Arogancja i niekompetencja Francuzów są badane bardzo szczegółowo. Co szokujące, de Gaulle rutynowo podawał Gestapo nazwiska dysydentów, którzy kochali Francję, ale nie de Gaulle'a, aby wykorzenić wszelkie rywalizujące siły polityczne.
Irving upchnął w książce mnóstwo szczegółów, na przykład niemieckie superbroni V-1, V-2 i V-3, alianckie zapalniki zbliżeniowe VX i wiele innych fascynujących faktów.
Gorąco polecam to dzieło historyczne, ponieważ pokazuje, jak alianci musieli najpierw pokonać samych siebie, zanim zdołali pokonać Państwa Osi.